Szabla wz. 1934, zwana niekiedy Ludwikówką, od Huty Ludwików, w której była wytwarzana, jest ostatnią polską kawaleryjską szablą bojową. Prace przy jej projekcie trwały od 1925 r. do 1935 r., kiedy to minister spraw wojskowych ostatecznie zatwierdził szablę wzór 1934. Głownia szabli miała długość 82,5 cm. Uchwyt rękojeści wykonany był z drewnianych i karbowanych okładzin. Mosiężne jelce o długości 13 cm z jednej strony przechodzą w kabłąk załamany pod kątem prostym, biegnący ku głowicy rękojeści, z drugiej zaś zakończone są otworem przeznaczonym na temblak. Ciekawostkę stanowią testy, jakim szabla była poddawana, zanim trafiła do użytku np. przecięcie stalowego pręta bez uszkodzenia ostrza. Według znawców szabla wz. 1934 charakteryzowała się doskonałymi walorami taktyczno-technicznymi. Stała się jednym z symboli Kampania Wrześniowej 1939 r.