Szabla wz. 1917 zwana Szablą Radziwiłłówką, była pierwszą od czasów rozbiorów szablą przeznaczoną dla żołnierzy polskich, wykonaną przez rodzimych producentów. Szabla ta, stanowiła wyposażenie żołnierzy Polskiej Siły Zbrojnej formowanej pod protektoratem Niemiec. Przeznaczona była dla kawalerii i piechoty, a jej formy określały przepisy i instrukcje z 1917 r. Od listopada 1918 r., jako szable regulaminowe stały się częścią uzbrojenia Wojska Polskiego. W 1919 roku szable tego typu ufundowała księżna Izabella Radziwiłłowa i przekazała w darze 12 Pułkowi Ułanów Podolskich. Od tego czasu szable wz. 1917 nazywano Radziwiłłówkami. Charakteryzowały się wąską głownią o małej krzywiźnie, często zdobioną napisem Bóg, Honor i Ojczyzna. Rękojeść składała się z drewnianego trzonu pokrytego skórą i splecionego drutem, oraz krzyżowo-kabłąkowym jelcem. Od kabłąka głównego odchodzą dwa kabłąki boczne. W miejscu łączenia kabłąka z trzonem znajdował się polski orzeł w koronie.