Szabla Batorówka

Szabla Batorówka węgiersko – polska jest najstarszą formą szabli na ziemiach polskich. Batorówka jest jedną z jej typów. Jej pojawienie się związane jest z osobą księcia Siedmiogrodu, Stefana Batorego, wybranego na króla Polski w 1576 r., a sprawującego władzę do swej śmierci w roku 1586. Broń ta stanowiła wyposażenie polskiej jazdy i piechoty. Skuteczna w mocnym cięciu, mniejw fechtunku. Charakteryzowała się otwartą rękojeścią z pochylonym trzonem obciągniętym skórą, oraz długim jelcem. Szeroka i ciężka głownia o bardzo małej krzywiźnie, najczęściej zakończona była obosiecznym piórem. Kształt rękojeści sugeruje nawiązanie do średniowiecznego miecza. Spośród różnych odmian węgiersko – polskich, Batorówkę wyróżnia poza formą rękojeści ornamentyka głowni. Była ona często zdobiona napisem STEPHANUS BATOREUS REX POLONIAE. Ta bojowa szabla wywarła duży wpływ na twórców późniejszych modeli polskich szabli.