Szabla Karabela to XVIII-wieczna nazwa szabli polskiej pochodzenia tureckiego, która pojawiła się na ziemiach Rzeczypospolitej w XVI wieku. W XVII wieku była szablą bojową, doskonale nadającą się do cięć łukowych. Charakteryzowała się sporą krzywizną głowni, najczęściej zakończonej piórem. Rękojeść otwarta z drewnianym trzonem umożliwiała oparcie na nim kciuka, zaś głowica w formie orlego dziobu stanowiła oparcie dla małego palca. Tak skonstruowana rękojeść uniemożliwiała wyślizgnięcie się szabli z ręki. Karabela, jako szabla ozdobna zaczęła pojawiać się za czasów panowania Jana III Sobieskiego. Wtedy też stała się symbolem przynależności do stanu szlacheckiego. Rękojeści bywały zdobione kamieniami półszlachetnymi i kością słoniową, natomiast głownie ozdabiały napisy lub sceny alegoryczne. Karabela powszechnie uważana jest za synonim

Szabla opakowana jest w kolekcjonerskie pudełko magnetyczne w kolorze czarnym. Na opakowaniu znajduje się opis broni wraz z rysem historycznym.

Długość szabli – ok. 15 cm.